گرچه دریاچه ارومیه بین دو استان آذربایجان غربی و شرقی تقسیم شده اما همه اهالی فن می دانند و می بینند که حتی اینک نیز آب رودخانه هایی که قرار بود به دریاچه رو به موت ارومیه بریزند راهی دشت های کشاورزی و مراکز صنعتی آذربایجان شرقی می شوند و هزاران چاه غیر مجاز در آذربایجان غربی نیز کنده شده اند تا نگذارند هیچ رمقی در جان به لب رسیده دریاچه ارومیه باقی بماند.

قدیمی ترها هنوز که هنوز است این دریاچه را به نام باستانی آن یعنی چی چست صدا می زنند و آشیق ها در ترانه هایشان این خاطره ساز فراموش شده را اورمو گولی نامیده و سازشان را صدای موج های آن کوک می کنند.

نگین آبی سرزمین ما روزگاری از رودخانه های سیمینه رود، زرینه رود، تلخه رود، گدار، باراندوز، شهرچای، نازلو و زولا آب های شیرین نوش جان می کرد و از دل خود نیز چشمه هایی می جوشاند که یکی را انسانها از بین بردند و دیگری را سنگهایی که لودرها و بولدوزرها از کوه زنبیل کنده و در دل دریا تخلیه کردند تا مثلاً از وسط دریاچه بزرگراه بسازند.

انسان‌ها چنان در مقابل رودهای حیات بخش دریاچه ارومیه سد ساختند گویی که اصلاً بنا نیست دریاچه ای وجود داشته باشد و در اندک زمانی چنان اقلیم یک منطقه را تغییر دادند که حتی دیگر بخار آبی نیز از دریاچه بلند نشود.

این روزها مادر آبی سرزمین آذربایجان فداکارانه کفن سفید خود را پوشیده و اشهد گویان رو به قبله دراز به دراز خوابیده است تا انسانها حتی یک شب طعم عطش خود و محصولات کشاورزی شان را نچشند.

دریاچه ما امروز بزرگوارانه اعتباراتی که برای نجاتش تخصیص می یابد را در همایش ها و جلسات بی سرانجام باز هم در کام فرزندانش می ریزد و یادآور می شود که تا رمقی در بدن دارم مثل آب و خدا به شما حیات می دهم.

امروز اعلام شد که دریاچه ارومیه تا چند روز آینده 100 درصد خشک می شود اما مطمئنم حتی در این چند روز نیز کسی بالای سر این محتضر حاضر نشده و تلقینش را نخواهد گفت.

دیگر دریاچه ای بنام ارومیه وجود ندارد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: